Til lesenda

Við stöndum andspænis nýju tímabili í sögunni. Maðurinn kollvarpar sjálfum sér. Nú kemur árás skrælingjanna ekki að utan heldur að innan frá okkur sjálfum, menntaða villi­manninum sem veit og getur allt og svífst einskis. Vakandi tímarit þarf að gera sér grein fyrir þessu og veita sína mótspyrnu. Á sviði lista eru líka villimenn, menntaðir í lág­kúru. Listin má ekki vera bara til heimabrúks. Ef aðeins er stefnt að nytsemd verður hún fúl og ræfilsleg borðtuska. Listinni ber að forðast að vera sjálfsögð eins og fréttir á klukku­tíma fresti í útvarpi sem hefur engan tilgang annan en þann að veita vaxandi fjölda menntaðs fjölmiðlafólks störf við sitt lélega hæfi. Fái það að ráða kjaftar það allt í hel í nafni fjöldans. „Að koma til móts við fjöldann“ merkir að athöfnin skiptir meira máli en innihaldið. Ekkert er verra leiðarljós fyrir tímarit. Það verður nútímaleg blanda af morgunkorni í staðinn fyrir gamla hafragrautinn. Þeir sem gefa út menningartímarit ættu að forðast kropparana, það hræðilega fyrirbrigði samtímans, smæðarsnuddarana, mínímalátvöglin. Þau kroppa í sig lesmál í bland við ristað brauð, kaffihland og óminn frá óstöðvandi poppruðum úr útvarpi eins og ættland þeirra væri morgunverðarkrókur á ömurlegu bresku hóteli. Mínímalátvögl eru væmin og vilja að allt sé stutt og krúttlega fyndið. Stína má ekki falla í þannig örverpisgryfju. Hún má ekki verða vinsæl hjá fólki sem finnst allt vera gott, enda hefur það enga skoðun og heldur í hræðslu sinni að viðhorf særi minnihlutahópa og sé merki um kvenhatur. Sá ótti grefur um sig í vestrænum samfélögum. Á honum lifir menntaði villimaðurinn, á meðalhófi og flatneskju sem færa honum völd.

Guðbergur Bergsson