Til lesenda

Þær eru margar og misjafnar, ástæðurnar fyrir því að rit­höfundar skrifa. Af reiði, óhamingju, þakklæti, forvitni, viðleitni til skilnings, löngun til að búa eitthvað til úr engu, hefndarhug, athyglisþörf, áráttu, þörf til að gera sig gildandi, þörf fyrir klapp á bakið og sumir segjast vera ,,in it for the money”.
Okkur er hollast að viðurkenna að hver einasta bók, hvert einasta ljóð og smásaga og grein sem birtist á prenti er um leið ákall: Sjáðu mig! Sjáðu orðin! Sjáðu setningarnar! Sjáðu myndirnar sem orðin búa til í huganum!
Höfundar eru ekki göfugar helgislepjur sem skrifa af ósjálf­­ráðri köllun og neyðast síðan til að selja verk sín til að eiga í sig og á. Flestir skrifa af því að þá langar að segja eitt­hvað og stundum af því þeir hafa eitthvað að segja. Það þykir ókurteisi í samkvæmum að halda orðinu of lengi. En ef orðin koma úr fingrunum en ekki munninum eru langlokur nokkuð viðurkenndur samskiptamáti.
Það krefst þess þó að nútímamaðurinn slaki á ofvirkni sinni, óþolinmæði og áunninni leti og láti sig hafa það að einhver annar einoki orðin í smá stund og líka óskiljanlega reiðilestra, óvæntar uppákomur, særða blygðunarkennd, ófyrirleitni og langsótta fegurð.
Stína er eins og tryggasti ráðgjafi konungsins í ævintýrinu, eini ráðgjafinn sem leyfðist að segja hvað sem var af því að hann hafði ekki vit á því að hræsna og geðjast. Hann óttaðist hvorki gálgann né dýflissuna því hann hafði lesið í gamalli skræðu að frelsið í huganum væri það eina sem manninum væri algerlega nauðsynlegt til að geta lifað.
Húrra fyrir okkur fjálgum lesendum Stínu. Húrra! Húrra! Húrra!

Guðrún Eva Mínervudóttir