Stína tímarit um bókmenntir og listir.


	Þrjú ljóð eftir Ísak Harðarson Svefndrekinn Ég sit einsamall í rykugu kjallarakytrunni og hlusta á síðustu plötuna með George Harrison – þá sem kom út eftir dauða hans. Hún vinnur á við hverja hlustun, kannski eins og sjálfur dauðinn? Ég var að kreista í haldarlausu krúsina síðustu dreggjarnar úr hvítvínsbeljunni, (reyndar á ég tvær smáflöskur í ísskápnum og örlítið rauðvín), og sit hér aleinn við gömlu tölvuna sem er ekki einu sinni nettengd. Ég er nýbúinn að segja upp eftir sextán ára starf á geðveikrahælinu og er dálítið skelfdur: Mun ég lenda lífi mínu sæmilega eins og flugdreka þegar vindurinn færist í aukana? Ég veit það ekki – svosem hver lendir lífi sínu virðulega í dragsúgi dauðans? – en ég reyni að hughreysta mig með því að lesa Iðrandi syndara eftir Isaac Bashevis, búinn að taka fyrri svefnpilluna, búinn að gera allt sem ég veit að ég á að gera – og eftir stendur ekkert nema þetta sem ég hef enga stjórn á; síðasti hluti lífs míns: Hið óvænta ... Rithönd Guðs Í hvítri kistu gluggans liggja þrír pennar: Blár til að fanga himininn, rauður til að vekja ástríðuna, svartur til að yrkja dauðann. Þ r í r pennar – og eins og almættið sjálft rétti ég út höndina eftir einum þeirra en heyri þá snöggan þyt risahandar sem nálgast hratt og ákveðið, og skil í einni svipan að sjálfur er ég penni – að sjálfur er ég penni sem forsjónin notar til að semja mín eigin örlög og annarra! Og sjá: Hún grípur mig almáttkum fingrum, skrúfar af mér lokið og ber oddinn að pappírnum – löðrandi hausinn að skráþurrum pappírnum! Æ, GUÐ, LÁTTU MIG ÞÁ FREKAR SPÝTA LJÓSI EN MYRKRI! Og jafnvel þótt svo fari að enginn lesi – eins og tíðkast nú á tímum fársins – láttu mig þá finna fró í því að sjálfur sonur þinn skrifaði fingri í rykið eitthvað sem enginn las. Skáld-pabbi Þegar kvöldar fer pabbi út að veiða ljóð. Vopnaður brúnni, örsmárri skrifbók og þremur kúlupennum hverfur hann sjónum okkar og leysist upp í appelsínurautt sólarlagið. Vonandi verður hann heppinn núna og kemur heim með mörg og bústin ljóð, tryggilega fest á pappírinn ... Já, vonandi ekki eins og einu sinni þegar veiðihugurinn gerði hann svo trylltan að hann orti sig í fótinn – þótt sá fótur yrði reyndar söluhæsti fóturinn þau jólin.	Forsíðan Stínurnar Höfundar Nýtt efni Stina International Áskrift Ritstjórn Fréttir Krækjur